Mirbəhram
   
   

   Əziz xatirə
   
   Girdim qəbiristanlığa,
   Dinlədim səssizliyi və cəsarəti.
   Torpağı çəkib başına, məzar daşında söndürüb zamanı,
   Oynayırdılar səssizcə
   Ölü rolunu ölü cildindəki ölülər.
   Bu ölülər çox cəsurdu
   Ölməkdən qorxmurlar.
   
   Girdim qəbiristanlığa,
   Dinlədim xoşbəxtliyi.
   Xoşbəxtliyin sərhədini pozan qaçaq tabutları gördüm
   Tabutun çölü xoşbəxtlik, tabutun içi xoşbəxtlik həsrəti.
   Budur insanların ümidi, ya da nifrəti.
   
   Girdim qəbiristanlığa,
   Dinlədim ölümün anasının çaldığı laylanı.
   Baxdım ölümün beşiyinə,
   Gördüm beşik ölü, ölüm ölü.
   Baxdım torpaqda ilanların açdığı yarıqlara.
   Gördüm deşik ölü, insan ölü...
   
   Girdim qəbiristanlığa,
   Dinlədim bədənlərlə birlikdə çürüyən bakirəliyi,
   Dinlədim tabutların açar deşiklərində
   Boğazı kəsilən qızılgüllərin xırıltısını
   Torpağın üstü cəllad, torpağın altı cəllad
   Torpaq edam kürsüsü,
   Dinlədim ölümə hamilə dirilərin duasını
   Allaha sığındım, dinlədim özümü.
   
   Girdim qəbiristanlığa,
   Ayağımın altında xışıldadı xəzan.
   Ayağımın üstündə dığırlandı zaman, məkan.
   Dinlədim özümü
   Söylədim son sözümü.
   
   Girdim qəbiristanlığa
   Bütün şəhər buradaydı,
   Əbədi kədər buradaydı.
   Hər məzar bir dəniz
   Məzar daşları torpaqla toqquşan gəmi.
   Susdum, dinlədim dənizin dalğalarını,
   Gəminin içində ölümdən qorxan ölümsüzlük,
   Torpağın alnında qara bir tale.
   Dinlədim qaranlığı.
   
   Girdim qəbiristanlığa
   Bir qadın gördüm soyunmuşdu bədənini,
   Alıb əlinə tikiş iynəsi kimi ruhunu
   Tikirdi ağlaya-ağlaya daş kəfəni.
   Soruşdum mehriban anamdan:
   “Kimə tikirsən bunu”
   Dedi: “Sənə tikirəm, bala, üşüməyəsən,
   Daşdan tikirəm ki, dirilib bir daha ölməyəsən”.
   
    Uşaq bağçası
   
   Uşaq bağçası və qaçqın uşaqlar...
   Bu bağça uşaqlarındır.
   Bu bağçanın torpağı
   Yorulmuş, dərisi soyulmuş duyğuların bədənidir.
   Bu torpaqda uşaqlar əkdiklərini biçmirlər.
   Bu torpağa təcavüz olunmuş,
   Ümidləri sinəsindən iti caynaqlarla qoparılmış
   Uşaqların gələcəkləri basdırılıb
   Torpaqdan daha tox tabutların içərisində.
   Bu bağçanın qaçqın uşaqları taxta qurdlarına çevriliblər,
   Xoşbəxtliyin dəfni zamanı
   Torpaqla müharibədə şəhid olmuş sevginin qanı qurumuş
   Süd dişləriylə taxta oyurlar.
   Oyduqca da doyurlar
   Kimsəsizliyə, qaranlığa.
   Torpağı yeyirlər soxulcan uşaqlar...
   
   Uşaq bağçası və qaçqın uşaqlar...
   Qaçqın uşaqlar bu bağçanın varlığıyla oynayırlar
   Bu uşaq bağçasında hər şey uşaq kimidir.
   Hava da, su da, zaman da...
   Uşaq kimi sadəlövh, inanclı, kövrək, unutqan.
   Burada qaçqın uşaqların bədənlərindən ruh qaçqındı,
   Gözlərindən nur qaçqındı,
   Qaçqındı duasından iman,
   Dilindən söz, əlindən pul.
   Qaçqın uşaqların qara saçlarına qar adamlar qaçır,
   Şeytanı tanımayan günahsız günahlar qaçır
   Uşaqların ruhlarındakı yağmalanmış çadır şəhərciyinə.
   Cəhənnəmdə kül olmuş hisslər qaçır
   Uşaqların damarlarındakı soyuq küləyin nəfəsinə.
   
   Adamın yazığı gəlir bu uşaqlara
   Xaraba şəhərin xaraba divarında qurulmuş
   Hörümçək toruna düşüblər.
   Bəlkə də bu uşaqlar balıqdılar, içdikləri su dəniz.
   Dalğaların arasında inci damlaların tikdiyi
    kəfənə bürünüblər.
   Həyatın gözəlliyinə şirnikləşib dünyaya gəliblər.
   Deyəsən, xəstələniblər, yenə seviblər.
   
   Bu bağçanın qaçqın uşaqları nə Qarabağı tanıyırlar,
   Nə də ki, Bakını.
   Onlar ancaq doğma bağçalarını tanıyırlar.
   
   Amma inanırlar, gözləyirlər
   Bəlkə bir gün Tanrı Qarabağı göndərər deyə.
   Göndərər buraya yağmurun nur damlalarıyla.
   Göndərər Qarabağı şəhid olandan sonra onların qanlarıyla.
   Qara bağa Qarabağ yağar.
   Günəş qaranlığı boğar,
   Dün gecə qazi olmuş QARABAĞI
   Doğar...